Reisverslag 7 - 6 t/m 11 april 2006

HET IS EEN HELE INHAAL(VER)SLAG – DUS BLIJF LEZEN

Donderdag 6 april 2006 tot en met dinsdag 11 april 2006

Hallo lieve familie, vrienden en collega’s, onze excuses dat wij zo lang niets van ons hebben laten horen. Omdat het van onze zijde zolang stil bleef kregen wij vragen via telefoon en sms of alles wel goed met ons gaat. Wees gerust er is niets aan de hand, wij hebben alleen enkele drukke dagen achter de rug.Twee kinderen is even wennen en het is dus even behoorlijk aanpoten.

Donderdag 6 april 2006
Guusje is echt een cadeautje. Ze is altijd vrolijk en kan erg guitig boos worden .Ze draait vanaf het begin gewoon mee in ons gezin en daarom voelt het alsof zij er altijd al is geweest. Ze doet heel erg goed haar best en is ontzettend ondeugend. Vanochtend werden de prullenbakken geinspecteerd, de wc rollen afgerold en op het behang werd haar aanwezigheid voor altijd vereeuwigd door een mooie poltoodtekening. Ze probeert echt alles uit en je kunt haar dan ook geen minuut alleen laten of ze heeft wat uitgevreten. Van de “Chinezen” (sorry Angela & Michelle) moet zij even niets hebben, die worden door de kleine peuter met harde hand terecht gewezen. Heb je ooit een 80cm grote kleine smurf zien slaan naar oude nieuwsgierige dames die haar in haar wangetjes willen knijpen? En wij maar tegen de kleine meid zeggen; “po” en “majo” (“mag niet” en “neen”), met als gevolg dat de Chinezen haar schattig vinden maar ook brutaal. Hoezo timide, het is een kleine “red hot chilli pepper”. Xanne heeft het er allemaal moeilijk mee en wil liever gisteren dan vandaag naar huis. Zij is de dagen aan het aftellen. Paul heeft vandaag geprobeerd ‘even’ zijn/onze e-mails te lezen en nieuwe foto’s op de site te zetten met als gevolg dat zijn laptop enkele malen is gecrasht. Hij heeft de hele verdere dag geprobeerd de ‘IT problemen’ op te lossen met zijn IT-collega. Dit is uiteindelijk redelijk gelukt, maar Xanne, Guusje en ik hebben ons erg zitten te vervelen. In en rondom het hotel midden in het centrum van Chengdu zijn geen speelaccomodaties voor kinderen (zoals wij die kennen) en daarnaast is het niet verstandig om als westerse vrouw met twee chinese dochters zonder Sophie de straat op te gaan vanwege alle nieuwsgierige mensen en een opstandige dochter nr.1 in de ‘kleuterpuberteit’. Ik hoop dat Xanne een milde vorm van kleuterpuberteit heeft, want de laatste dagen zijn een ware uitdaging geweest. Sophie heeft ons om 13.00 uur opgehaald en zijn we met zijn vieren gaan shoppen, Paul heeft nog geprobeerd om zich bij ons aan te sluiten maar dit is helaas niet gelukt. Achteraf lukte het shoppen niet erg goed en zijn we het hotel ingevlucht; we waren toch te veel een kermisattractie voor de drommen nieuwsgierige Chinezen. Sophie heeft ons laten weten dat de directeur van het kindertehuis vanochtend uiteindelijk heeft ingestemd met ons bezoek (ondanks een verbod van het Hoofd van het Registratiekantoor). Hij verwacht ons morgen vrijdag 7 april om 11.00 uur in Ybin. Het is kort dag maar gelukkig heeft Sophie een chauffeur bereid gevonden om de lange weg van Chengdu naar Ybin heen en terug tegen af te leggen. Wij hebben met Sophie overlegd en haar voorstel is dat ik met de kinderen in het hotel achterblijf en dat zij en Paul de reis gaan maken. Doelstelling van de reis is een bezoek aan het kindertehuis, het spreken van de nanny en indien mogelijk de vindplaats en de meneer die Guusje heeft gevonden te bezoeken. Paul en Sophie vertrekken morgen om 08.00 uur naar Yibin.

Vrijdag 7 april 2006
Deze nacht slecht geslapen en vroeg opgestaan, in gedachte ben ik (Paul) bezig geweest met het bezoek aan het kindertehuis. Klokslag acht uur zijn we vertrokken voor een reis naar Ybin van (minimaal) drie uur. Ik word geϊnformeerd dat het allemaal haalbaar is in dit tijdsbestek want de reis zal allemaal over de snelweg zal. In de praktijk bleek dat de kwaliteit ervan nog veel lager was dan ik me had voorgesteld en tel daarbij ook nog eens het rijgedrag van de Chinezen optelt weet je zeker dat de trip nooit in drie uur kan worden afgelegd. Tijdens de trip wordt de vraag wat de toegevoegde waarde van de belijning op het wegdak is steeds groter. Zij zijn in staat om van een tweebaansweg een vierbaansweg te maken, ongelooflijk dat hier in verhouding zo weinig ongelukken gebeuren. We maken onderweg een sanitaire stop. Het toilet had ik ook met mijn ogen dicht kunnen vinden, want op dertig meter afstand van de toiletingang heb ik toch maar besloten dat het beter zou zijn om deze beurt even over te slaan (een kleine kanttekening: Xanne weigert pertinent elk chinees toilet te betreden en uit dit door het gebouw al luid schreeuwend met “mamma toch maar niet, het stinkt hier, ik hoef niet meer!!”. En daarnaast om in een gat in de grond de sanitaire stop te verrichten is niet voor iedereen weggelegd). Tijdens de reis kijk ik terug op de afgelopen dagen, hoe makkelijk het allemaal met Guusje is gegaan en het feit dat ze mij bijna vanaf dag een heeft geaccepteerd. Een geweldig gevoel en ervaring. Ik kan nu terugkijken op twee (uitersten) ervaringen. Ruim anderhalf uur later arriveren wij in Ybin en aan de rand van de stad staat, zoals Sophie had afgesproken, een medewerker van het kindertehuis ons al op te wachten. Hij zal ons voorgaan door de stad naar het kindertehuis. Tijdens de tocht door de stad blijkt ook hier de ‘capitalistische revolutie’ in volle gang te zijn. Mijn ogen uitkijkend herken ik in de verte een gebouw met witte tegeltjes, precies zoals die van Guusje’s tehuis. Nadat we de hoofdstraat hebben verlaten en een lokale markt hebben doorkruist rijden wij door de poort van het kindertehuis de binnenplaats op. Hier staat de directeur ons reeds op te wachten en hij maakt nog steeds een zenuwachtig indruk. Terwijl ik doorga met filmen schud ik hem de hand en volg hem naar boven in zijn bureau, daar wacht reeds Guusje’s nanny op ons. Na de gebruikelijke beleefdheids rituelen gaan we eindelijk naar de kinderafdeling en maakt ik kennis met de zeven vriendjes van Guusje. Het kindertehuis bestaat uit een enkele verdieping bestaande uit een slaapruimte met allemaal blauwe bedjes, een speelafdeling voor de oudere kindjes en een afdeling voor de babies en peuters. Het ziet er allemaal zeer schoon en verzorgd uit en de kinderen zijn schoon en lopen in goede kleding. Ik film er gretig op los. Dan spreekt de directeur mij aan en deelt mee dat de kinderen moeten rusten, dat na 14.30 uur ik weer in de gelegenheid wordt gesteld om verder te filmen. De nanny vertelt mij dat Guusje geen noemenswaardige ziekten heeft gehad buiten de normale kinderziekten en dat ze een levendig kind is dat van muziek, felle kleuren en ballen houdt. Dat hebben we allemaal al ervaren. Het plan is nog steeds om naar de vindplaats van Guusje te gaan, echter de directeur deelt mee dat de weg er naar toe is opgebroken (lees opnieuw wordt geasfalteerd) en dat de alternatieve route ongeveer meer dan twee en een half uur in beslag zal nemen. Daarbij is het nog maar de vraag of de exacte vindplaats kan worden gevonden als ook de oude man die Guusje heeft gevonden. Bijelkaar opgeteld dus vanuit Ybin nog een reis van zes uur heen en terug en daarna nogmaals vier uur terug naar Chengdu. Het zou nachtwerk worden voordat we terug zouden zijn in Chengdu en met de vlucht van zaterdag nog voor de boeg... Indien dit laatste niet het geval zou zijn geweest was ik de nacht overgebleven. Mijn hart zei ja, maar de ratio zei neen. Dan maar bewaren voor later wanneer we met de twee meiden op rootsreis gaan. Nu deze beslissing was genomen, heb ik de directeur voor een lunch uitgenodigd. Hij bracht ons naar een van zijn favoriete eetgelegenheden en bestelde typische (hete) streekgerechten. Omdat Ybin bekend staat om zijn alcohol en er de grootste destileerfabriek van China staat, werd ik getrakteerd op een lokale zwaar alcoholisch specialiteit; pruimenwijn. Hij beschreef het als een soort bier(???) ik typeer het meer een ciderwijn. Achteraf bleek dat alleen de directeur en ik degene waren die dit flesje klein moesten maken (Sophie en de nanny bleven liever bij de thee). Het was een heerlijke lunch echter een gerecht kon ik niet goed thuisbrengen. Het waren kleine stukjes grijs/wit vlees gelegen op een bedje van advocadoschijfjes en de stukjes moesten eerst worden ondergedompeld in een hete zure olieachtige vloeistof. Het smaakte zeer goed ook nadat Sophie op mijn vraag antwoordde met; you just ate flog.... Op de terugweg naar het kindertehuis zijn we nog even gestopt om voor de kinderen lekkere snoepjes te kopen, die bij aankomst gretig aftrek vonden. Voordat we vertrokken heb ik van de directeur nog het fotoboekje en het stoffen paardje van Guusje teruggekregen alsmede een plattegrond van Ybin en omstreken waarop de locaties van het tehuis en de vindplaats zijn gemarkeerd. Nadat Sophie en ik van iedereen afscheid hadden genomen hebben we nog wat aarde uit de tuin van het tehuis in het speciaal daarvoor gekochte potje gedaan als aandenken voor Guusje. Met voldaan gevoel en een ervaring rijker kijk ik terug op deze emotionele trip (een trip welke ons helaas bij Xanne is onthouden) die ik voor geen goud had willen missen en waarover ik Guusje met veel ethousiasme later zal vertellen.

Zaterdag 8 april 2006
Gisteravond laat hebben we nog de koffers gepakt. Vandaag vertrekken wij om 09.30 uur richting vliegveld, waar wij om 12.20 uur vertrekken met als bestemming Beijing, waar wij alle anderen ‘uitgebreide’ families van onze groep weer zullen ontmoeten. Via e-mail en sms hebben wij al vernomen dat alles met iedereen goed gaat en wij zijn heel erg nieuwsgierig naar de andere kinderen. Uiteindelijk zijn met een behoorlijke vertraging van bijna een uur vertrokken en zijn om 17.00 uur moe en voldaan aangekomen in het Radisson SAS hotel; “home sweet asian home”. Nadat we de onze junior suite hebben ingenomen en ons even hebben opgefrist, ontmoeten wij de rest van de groep in het hotel restaurant en bewonderen elkaars babies & peuters. Gelukkig is iedereen oke, valt het allemaal mee met de nieuwe gezinsuitbreiding. We hebben samen gegeten en gaan vanavond lekker vroeg naar bed want iedereen is afgedraaid van een vermoeiende reisdag.

Zondag 9 april 2006
Paul moet zijn maandrapport schrijven en enkele e-mails beantwoorden en is dus de gehele dag onder de pannen achter zijn laptop. Jammer maar het is niet anders. Ik ga met Xanne en Guusje samen met nog drie andere families naar de verplaatste ‘Silk Market (zijdemarkt)’ of te wel nu ‘New Market’ genaamd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de charme van het rondlopen in de openlucht mis en het vele malen leuker vond dan deze ‘overcrowded’ nieuwe locatie (een warenhuis). De heren van de andere families assisteren mij met het in en uit stappen van de taxi, buggies monteren, etc. Xanne houd het snel voor gezien en met haar kleuterpuberteit zorgt zij ervoor dat mamma niet aan afdingen en kopen toekomt. Ik zal dus terug moeten komen zonder kids, want mijn boodschappenlijstje moet worden afgewerkt. Teruggekomen in het hotel hebben we lekker even iets gegeten en zijn we samen met zijn vieren (Paul heeft zijn werk even gelaten voor wat het was) lekker gaan zwemmen. Het is de eerste keer dat Guusje met ons gaat zwemmen en zij vind het waanzinnig leuk. Echter ondanks de watertemperatuur van 28 graden Celsius is het voor ons kleine mager Guusje veel te koud. Xanne en Paul zwemmen lekker nog een uurtje terwijl ik Guusje, gewikkeld in drie grote handdoeken, probeer op te warmen tussen alle streng toekijkende oude Chinese dames. Na het zwemmen gaan we terug naar onze kamers en bestellen vandaag room-service, waarna de kleintjes lekker naar bed gaan. Ik ga aansluitend de documenten inleveren bij Josephine (van BLAS) en de verdere procedure in Beijing bespreken. Paul heeft weer problemen met de server van EXSIF waardoor zijn e-mail niet goed werkt. Hij zal zeker tot 23.00 uur nodig hebben om zijn maandrapport te versturen. Ik ruim alles op en ga lekker vroeg slapen.

Maandag 10 april 2006
We willen vandaag cultuur opsnuiven en omdat de Verboden Stad in verband met renovatie werkzaamheden ter voorbereiding op de Olympische Spelen 2008 kompleet in de steigers staat hebben we gekozen voor een bezoek aan de Lama Tempel geweest; de beroemste Tibettaanse boedistische tempel buiten Tibet. Midden in de drukke stad een oase van stilte, rust, wierooklucht en prachtig gekleurde en versierde gebouwen met daarin de ene na de andere mooie (vergulde) standbeeld van Buddha. Alleen jammer dat wij binnen de gebouwen niet mochten fotograferen! Hier hebben wij ruim twee uur genoten en zijn vanuit deze mooie plek op de treugweg naar het hotel toch nog eventjes naar de New Market geweest. Teruggekomen in het hotel heeft Paul lekker met Xanne gezwommen. Guusje en ik hebben een borreltje gedronken met een groot aantal ouders & kids in de Royal Club lounche op de vijftiende verdieping. Vanavond zijn wij, samen met Gerda, Henry en hun dochter Jings, naar een typisch chinees barbequerestaurant geweest. Een hele aparte, super leuke ervaring. Iedere tafel heeft in het midden zijn eigen bbq. Je moet dus zelf je eten bereiden. Maar alvorens wij zover waren moest nog eerst een andere horde worden genomen, nl. het eten bestellen. Als enige westerlingen in een overvol restaurant waar niemand Engels spreekt, laat staan begrijpt, is dit geen eenvoudige klus. Met handen, voeten en aanwijswerk is het ons uiteindelijk gelukt en we hebben heerlijk gegeten. Onze meiden waren zowaar lief en zoet tijdens het eten, zodat wij als volwassenen weer eens een normal gesprek konden voeren. Plannen voor morgen zijn; om 10.00 uur vertrekken om een ‘Hútòng-tour’ te gaan maken. Schijnt ontzettend leuk te zijn en we hebben er erg veel zin in. Hier in Beijing is het aangenaam koel rond de 14 graden, een behoorlijk verschil met het drukkende en hete Chengdu. Dus wij gaan ons morgen lekker warm aankleden en vooral genieten.

Dinsdag 11 april 2006
Vroeg opgestaan en lekker ontbeten. Om 10.00 uur zijn wij met bijna alle families (Silvia bleef met Sheng achter in het hotel) gepakt en gezakt per taxi vertokken naar down town old Beijing voor een authentieke ‘Hútòng-tour’. Hútòng is de benaming voor de typische en authentieke nauwe steegjes in (de nu nog existerende en met de Olympische Spelen 2008 in aantocht zijnde!?) oude Chinese wijken, zó smal dat er precies een riksja doorheen kan (met een auto heb je dus echt een probleem). Nadat iedere familie in een riksja had plaatsgenomen zette de karavaan zich in beweging. Respect voor de riksja fietsers, want op de route gaat het hier en daar even omhoog, een vals plat zeg maar! Die jongens moeten echt zwoegen voor hun geld. Die van ons moest een hele vracht van vier personen vervoeren en hij wreef dan ook menigmaal het zweet van zijn voorhoofd. De tour bestond naast de trip door alle nauwe steegjes ook uit een bezoek aan een typisch ‘familiehuis’ bestaande uit een binnenplaats met daaromheen alle vertrekken (‘goede’ kamer, woonkamer, ouders-/dochters-/zonen slaapvertrekken, keuken en de sanitaire vertrekken) en een bezoek aan een wijk ‘Kindergarten’. Ook hier was de hele stoet westerlingen met hun Chinese kindjes weer een bezienswaardigheid welke door de buurtbewoners met vele glimlachjes en voor ons onverstaanbare commentaren werden opgeluisterd. Daarnaast lieten de lokale straatventers ons ook hier niet ongemoeid en werden we overstelpt met hun ‘exclusieve’ waar. Het was een zeer interessante ervaring temeer omdat het nog maar de vraag is of deze wijken rond 2008 nog zullen bestaan. Het was ook weer tijd om terug te gaan naar het hotel. Alle kinderen (en ook de ouders) hadden het alweer gehad voor vandaag. De hele reis begint nu bij iedereen zijn tol te vergen want onverwacht is het een hele inspannende en fysieke trip, ook v oor de tweede maal! We hebben met een aantal families afgesproken om vanavond samen en iets vroeger te gaan eten zodat de kleintjes op tijd in bad en naar bed kunnen. Dat het weer Chinees wordt is wel, maar waar we gaan eten is nog niet helemaal bekend. Dat lezen jullie morgenavond weer. Wordt vervolgd............