Reisverslag 5 - 3-4 april 2006

Maandag 3 april 2006
Guusje heeft de hele nacht goed doorgeslapen op een enkel piepje na. We zijn rustig met zijn viertjes wakker geworden en opgestaan en hebben lekker in de woonkamer ontbeten. We doen het vanochtend rustig aan want vandaag is dé (en hopelijk geordende) officiële dag. Om twee uur hebben wij een afspraak met het hoofd van het registratiekantoor waar al onze gegevens worden gecontroleerd en geregistreerd en aansluitend met de notaris die al die gegevens nogmaals controleert en vervolgens bekrachtigt.
Bepakt met twee (gammele) buggies, fototoestel, filmcamera, een rugzak vol met standaard benodigheden en alle cadeau’s voor de functionarrisen die we deze dag zouden gaan ontmoeten werden wij om kwart over een door Sophie opgehaald, iets vroeger want we moesten nog even langs de bank. De door de concierge geregelde taxi bracht ons eerst naar the ‘Bank of China’, echter er was geen mogelijkheid om voor de bank te parkeren dus -om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken - zette de chauffeur de taxi voor de bank midden op het trottoir. Het kan hier allemaal! Amper uitgestapt werd ik belaagd door tientale ‘mobiele banken’, louche MIS (Men in Suits) die meenden mij een betere wisselkoers te kunnen aanbieden dan de bank. Op mijn terugweg naar de taxi hadden ze dan ook niet terug van mijn vraag of zij yuans voor yuans wilden wisselen. Vragende blikken achterlatend stapte ik weer in de taxi die ons tien minuten later (voor ¥9 = Euro 0,90) afzette bij het registratiekantoor. ‘Time is money’ wordt heden ten dage in China letterlijk opgevat. Ofschoon het straatbeeld, in verhouding tot drie jaar geleden, steeds meer ‘dikkere’ auto’s laat zien, zijn de taxi nog steeds klein maar ook goedkoop. We kregen amper de tijd om met zijn vijven (inclusief Sophie) normaal en rustig uit de taxi te stappen. Ik kon nog net het portier dichtgooien of de taxi reed al weg. Aan de overkant van de straat stond het hoofd van het registratiekantoor en zijn assistente ons al op te wachten. Binnen gekomen werd ons duidelijk gemaakt dat alvorens het officiële gedeelte kon beginnen er eerst een familieportret moest worden gemaakt met Guusje. Dit ritueel en de rest was natuurlijk bekend van de reis van Xanne, echter konden wij vermoeden wat er ging volgen. De avond van te voren had Sophie ons twee documenten gegeven die wij onder haar toezicht hadden ingevuld, echter waarover in het registratiekantoor enige commotie ontstond omdat ik op deze documenten voor onze postcode 'NL' had gezet, zoals internationaal normaal is. Dit kwam niet overeen met de gegevens zoals die vooraf aan de authoriteiten waren verstrekt. Na een heftige discussie tussen het hoofd van het registratiekantoor en Sophie over de juistheid ervan werd een compromis gesloten om de NL voor de postcode te laten staan en op alle documenten in plaats van ‘the Netherlands’ alleen ‘NL’ te plaatsen. In de tussentijd hadden onze twee meiden zich meester gemaakt van het gehele kantoor. Er werd vrolijk gelachen en gerend, prachtig om te zien hoe die twee meiden samen spelen. Gelijkertijd had zijn assistente naast mij (Paul) plaatsgenomen en nadat het Hoofd enkele malen tussen ons en zijn bureau op en neer had gependeld, kreeg deze assistente uiteindelijk het formulier overhandigd dat met een rode handafdruk van Guusje de officiële registratie van de adoptie zou bekrachtigen. Echter alvorens het zover zou zijn, werden ons eerst nog enkele documenten aangereikt waarvan wij de inhoud op correctheid moesten checken, daaropvolgend werden ons enkele vragen gesteld over Guusje en moesten wij officieel verklaren haar goed en liefdevol op te voeden, haar niet te mishandelen of te verlaten, etc. De antwoorden hierop zijn voor ons vanzelfsprekend, echter voor de Chinese overheid moet dit allemaal zwart op wit worden vastgelegd. Nadat onze antwoorden allemaal waren opgeschreven, ondertekend en Guusje haar rode handafdruk op het formulier had gezet, was de adoptie officeel geregistreerd. Het klinkt hier alsof het allemaal vrij rustig verliep, maar in werkelijkheid was het wederom een choatische aangelegenheid. Wij kregen nauwelijks de tijd om hiervan foto’s en film te maken.In het tweede gedeelte zou hier nog een schepje bovenop worden gedaan. Ondertussen was ook de directeur van het kindertehuis uit Yibin en zijn assistent het registratiekantoor binnengekomen (het is in China heel gebruikelijk om in ‘groepjes’ te komen opdagen). Het hoofd van het registratiekantoor kwam zijn kantoor uit met enkele kwitanties die ter plekke moesten worden voldaan. Daarna werd in het bijzijn van het hoofd van het registratiekantoor door ons een tweetal donaties voor het kindertehuis (een van vrienden & een van onszelf) overhandigd aan de directeur die het dankbaar in ontvangst nam. De directeur informeerde ons in een lang betoog dat het geld zou worden gebruikt voor voeding en kleding. Na het overhandigen van de cadeau’s aan het hoofd van het registratiekantoor was de registratie afgelopen. Onze volgende afspraak was met de notaris, die tot onze grote verbazing & verrassing had beslist om het officiële gedeelte in onze hotelkamer te houden. Sophie en wij konden enkel hiermee instemmen. Weer met zijn allen inclusief bepakking in een taxi terug naar ons hotel. Ook de directeur van het kindertehuis en zijn assistente gingen mee naar ons hotel, want in hun bijzijn zou de adoptie ook notarieel worden bekrachtigd. In ons hotel aangekomen troffen wij de notaris al wachtend aan in de lobby. Zonder zich werkelijk te hebben voorgesteld gingen wij allen richting onze kamer. Afschoon we een ruime suite hebben vonden wij de drukte en de manier waarop de procedure zou verlopen nogal intimiderend. Xanne raakte helemaal van slag dat die “enge mannen” ook nog eens haar “veilig” plekje kwamen innemen. Ook wij voelden ons hier niet prettig bij, maar wij hadden geen andere keus dan de procedure te volgen. Xanne uitte haar ongenoegen en angst met geschreeuw en het kostte erg veel moeite om haar rustig te houden. In tegenstelling tot Guusje, zij bleef bij dit alles lekker spelen en hield daarbij pappa & mamma angstvalig in het oog. De notaris stelde ons o.a. de volgende vragen: wat is de Chineese naam van Guusje?, waar is zij geboren?, is zij een jongen of een meisje?, waar is zij gevonden?, door wie is zij gevonden?, of wij haar goed op zullen voeden?, haar nooit zullen verlaten of mishandelen?, etc. Al onze antwoorden werden zorgvuldig genoteerd en daarna werd ons door de notaris, op een indringende wijze, gevraagd of wij alle vragen naar waarheid hadden beantwoord. Hierop hebben wij natuurlijk positief geantwoord. Nadat wij ook hier weer alle documenten dubbel hadden gecontroleerd en met onze handtekeningen hadden bezegeld werd de adoptie officieel notarieel bekrachtigd (de officiële documenten worden ons donderdag 6 april a.s. overhandigd). Hierna werden wederom de nodige kwitanties en financiële transacties afgehandeld. De notaris ontving, op basis van de geldende beleefdheidsregels, de zwaarste (gewicht)cadeau's. Daarna ontving de directeur van het kindertehuis het afgesproken bedrag in US$ alsmede zijn cadeau’s (iets lichter!). De notaris en de directeur konden hun nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en controleerden onze suite. Wij zagen dat Sophie het ook er erg zwaar had. Het zweet liep letterlijk langs onze ruggen. Achteraf hadden wij allen een heel vervelend gevoel. Maar ja, wij moesten door deze procedure voor onze kleine meid. Sophie had drie jaar geleden ook al een adoptie in Chengdu begeleid en daarom was het voor haar nu ook een hele klus. Er worden door Wereldkinderen nog maar zelden kinderen uit Chengdu bemiddeld. Nadat iedereen zijn cadeau’s had ontvangen vertrok men weer net zo snel als men gekomen was. Door de consternaties van dit alles hebben wij nauwelijks foto’s of film kunnen maken. Achteraf gezien is dit het enige nadeel van het 'alleen reizen' naar de provincie. Guusje is zo’n lief, klein aandoenlijk ding. Wij kunnen merken dat zij veel heeft moeten missen. Zowel qua verzorging als voeding. Het is net een kleine oerang oetang baby die elke dag levendiger wordt en opbloeit. Haar koosnaamje is dan ook klein aapje. Nu blijkt heeft het hoofd van het registratiekantoor ons verboden om het kindertehuis te bezoeken, dit in tegenstelling tot de eerdere schriftelijke toestemming vanuit Wereldkinderen. Sophie schaamt zich hiervoor en dringt er vriendelijk bij de directeur van het tehuis op aan om wel toestemming te geven (dit mag het hoofd van het registratiekantoor echter niet te weten komen). Hij stemt hierop in en geeft Sophie te kennen dat zij morgen (dinsdag 3 april) mocht bellen voor het maken van een afspraak. Hij moest namelijk nog voor zaken weg deze week. Helaas is dit vandaag (dinsdag 3 april) niet gelukt. Volgens Sophie is het ook zeer moeilijk om een taxi te krijgen die die behoorlijk lange, hete en niet ongevaarlijke reis door het gebergte naar Yibin en terug wil afleggen. Wij hebben besloten, in overleg met Sophie, dat indien wij toch toestemming krijgen Paul alleen met Sophie naar Yibin gaat. Wordt hopelijk vervolgd.

Dinsdag 3 april 2006.
Paul en ik hebben vannacht de roerige gebeurtenissen van de voorgaande dag geprobeerd te verwerken met in ons bed ook nog een rusteloze Xanne. Guusje daarentegen heeft heerlijk doorgeslapen. De “oudjes” staan ietwat gebroken op en samen ontbijten wij met z’n allen lekker op de kamer. De kleintjes hebben vanochtend heerlijk samen gespeeld in hun “speelkamertje”. Wij hebben vandaag met Sophie afgesproken om te gaan shoppen (wordt afzien voor de man in het gezelschap!). Wij hebben veel te warme kleding en schoenen voor de kinderen bij ons. Als de zon schijnt is het hier meteen heel warm en lekker vochtig, nog net geen Nanning temperaturen. Buiten eindelijk ‘frisse’ lucht, geweldige kleine shops en stalletjes en prachtige warenhuizen. Voor alle vrouwen onder ons een waar Walhallaaaaaaaaaa. Prachtige schoentjes voor onze meiden gekocht. De buggie van BLAS, die we vanuit Beijing hebben meegenomen, heeft het gisteren begeven; doormidden gebroken. Voor het vertrek uit Beijing bood BLAS ons al hun excuses aan voor de slechte staat van de buggies en dat er op dit moment geen geld was om ze te vervangen. De buggies waren drie jaar geleden al ruggebrekers, maar met diezelfde krakkemikkige oude dingen moesten wij het deze keer nog zien te redden. Gevolg dat wij vandaag op buggiejacht moesten. Missie geslaagd, voor slechts 45 euro hebben wij een prachtige buggie gekocht in een van Chengdu duurste warenhuizen. Sophie zal ook in haar rapport naar Wereldkinderen e.e.a. over de staat van de buggies vermelden. Na al het shoppen zijn wij met zijn allen lekker gaan uiteten in een fantastisch restaurant. Wederom kennis gemaakt met de pittige Sichuan keuken. Er waren momenten dat ik (Paul) even naar adem moest happen omdat een stukje rode of groene peper met de hap mee naar binnen was gegaan. Ik was echter niet alleen, achter ons zat een Chinees met rood hoofd te kuchen en te proesten van de hete lomboks. Nadien nemen wij afscheid van Sophie en hebben wij afgesproken om de volgende dag (woensdag 5 april) indien mogelijk naar de “Giant Panda Breeding Research Base” buiten Chengdu te gaan. Dat beloofd voor ons allen een fantastische dag te worden. Wij gaan nu lekker slapen want het is bijna 01.00 uur ‘s nachts.

Morgenavond lezen jullie hoe deze dag is verlopen. Wordt vervolgd................